Mijn naam is Yolanda van der Zanden en ik ben eigenaar van  Spiegeltje aan de Wand.  Een praktijk voor kinderen, jongeren en hun ouders. Ik werk  ruim 30 jaar met veel plezier in het basisonderwijs.  Dagelijks zie ik kinderen binnenkomen. Allemaal uniek in hun dromen, talenten, verwachtingen, maar ook vragen en angsten.

Ook heb ik  onze maatschappij sterk zien veranderen en vragen we aan onze kinderen om daar in mee te gaan. We bereiden ze voor op een toekomstige samenleving  waar zij  deel van uit gaan maken en bepaalde rollen gaan vervullen. Maar wat vraagt dit nu precies van deze kinderen? En van ons als leerkracht/ouders? Wat kunnen wij doen om ze daar zo goed mogelijk op voor te bereiden?

 

Mijn persoonlijke verhaal

Vanaf het moment dat ik als kind kon praten, wist ik dat ik kapper wilde worden. Altijd was ik bezig met de haren van mijn barbies of poppen. Wassen, föhnen, krullen. Ik knipte ze ook regelmatig, maar helaas groeide het niet meer aan. Dan was er weer een andere pop aan de beurt.

Ik heb zelfs een keertje de haren geknipt van mijn jongere zusje , terwijl ze in de box stond. Mijn moeder was daar uiteraard minder blij mee.

 

Vanaf mijn middelbare school kreeg ik vanuit een aantal hoeken het advies een andere richting te kiezen. Ik koos voor de PABO en ging aan de slag in het basisonderwijs. Mijn affiniteit voor het kappersvak is nooit weggegaan. Ik ben altijd bij bezig geweest met krullen, stijlen, opsteken, haren verven en föhnen. 

Wanneer ik zelf een kappersafspraak had, ging ik expres eerder zodat ik kon kijken naar al die technieken en producten die ze gebruikten maar vooral naar de blije gezichten van mensen die naar huis gingen. "Dat moet toch heerlijk zijn", dacht ik.

Vooral het persoonlijke contact. Het één op één  bezig zijn met iemand en die heerlijk in de watten leggen. 

 

Jarenlang heb ik mijn werk in het onderwijs gecombineerd met een privéleven met ups en downs. In 2005 verloor ik ons zoontje Jip. In 2006 kregen we een prachtige dochter, Puck. Na een scheiding, en  het plotselinge overlijden van Pucks vader, toen ze zeven jaar was, voelde het moederschap met momenten loodzwaar. Opeens was het mijn taak een rouwend kind door het leven te loodsen. Dit is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb in mijn leven. Ik merkte dat ik, als moeder, maar ook als professional (Ik had toch een diploma!) haar niet op de juiste manier kon begeleiden. Haar helpen met het verwerken en dit verdriet een plaatsje geven.  Ik ging op zoek naar externe hulp om deze levenservaring een plekje te geven.  En die ook mij handvaten gaf om haar op te kunnen vangen. Om er zó samen voor te zorgen dat haar toekomst weer lichter werd. En dat heeft haar enorm geholpen. Ik vond dit zó bijzonder om te zien. Ook hoe mijn dochter genoot van de aandacht en luisterend oor dat ze daar kreeg. Maar vooral ook het gevoel dat ik het niet alleen hoefde te doen.

 

Het bovenstaande hakte er natuurlijk flink in en een aantal jaren later kreeg ik een hele fikse burn-out.  Mijn meisjesdroom kwam  weer steeds vaker naar voren en toen heb ik de sprong gewaagd en een kappersopleiding gevolgd. En wat was het leuk! Wat werd ik daar blij van!!

 

Dit alles heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. En wat ik nu mag doen. Ik wil de kinderen een plek geven om zichzelf in de spiegel aan te kijken en eerlijk te zijn .  Wat ze voelen, meemaken ervaren hebben.  Wat hun zorgen zijn. En hoe ze hiermee om kunnen gaan. Ze ruimte geven om dingen los te laten en zichzelf te zijn. Handvaten meegeven om in het dagelijkse leven hiermee om te gaan.  Waar word jij blij van? Wat geeft jou energie?  Waarvan krijg je meer ruimte in je hoofd en in je lijf? Wat maakt dat jij lekkerder in je vel zit en steviger in je schoenen staat? Kortom: inzicht geven in jezelf.

 

Nu combineer ik mijn jarenlange ervaring met kinderen en mijn passie voor haren samen in mijn praktijk Spiegeltje aan de Wand.

 

Je bent welkom voor een knipbeurt en je verhalen.