21 maart Wereld Downsyndroom Dag

Negentien jaar geleden werd mijn nichtje geboren als tweede dochter bij mijn zus. Na de geboorte bleek ze downsyndroom te hebben. Voor mijn zus en haar gezin was dat natuurlijk een enorme shock. Ik weet nog dat ze me belde en het me vertelde. Mijn eerste reactie: “We houden gewoon van haar. Ze kan in geen mooier, warmer gezin met fijne basis opgroeien dan bij jullie.” 

Je gaat je verdiepen in oorzaken, kenmerken en risico’s. De zoektocht bleek langer, moeilijker, met meer hobbels. Maar de schatten onderweg daarentegen bleken veel groter..

• Onvoorwaardelijke liefde
• Puur
• Spontaan
• Recht door zee
• Sensitief
• Sociale verbinder
• Sfeergevoelig
• Groot non-verbaal begrip
• Het kunnen opbeuren van anderen
• Een groot talent voor ervaringsgericht leren
• Genieten met een grote “G”
• De beste knuffels van de hele wereld

Programma’s als Down the road en Out of office laten ons dit gelukkig ook steeds vaker zien. De kwaliteiten, warmte en wijsheid verwonderen en ontroeren ons. Het spiegelt ons dat leven ín het moment, op je eigen tempo en ritme dingen doen ALTIJD een stap vooruit is. Daar is geen mindfulness voor nodig.

21 maart is Wereld DownsyndroomDag omdat dit de 21^e dag van de derde maand  is. Deze dag werd gekozen om het unieke karakter aan te duiden van de verdrievoudiging van het 21^e chromosoom dat de oorzaak is Syndroom van Down.

De dag waarop we twee verschillende sokken dragen. Zo laten we zien dat ”anders zijn“ helemaal oké is. Doe jij mee?

@fiene @chrishaakt @jorislinssenofficial @coppensdieter@downtheroadtrips

#steunkousen#mindfullnesstothemax#moositeschattenonderweg

Verlengde Schooldag                                                                                                                                                          5 maart 2024

Deze week mocht ik, met spiegeltje aan de wand, weer aan het werk voor de Verlengde Schooldag.

Mensen vragen mij regelmatig wat dat is en wat ik daar dan doe.

Bij de Verlengde Schooldag duurt de schooldag één of meer dagen per week één of enkele uren langer. Deze uren zijn bedoeld voor uitbreiding van het lesprogramma op het gebied van :

• Sport en bewegen
• Kunst en cultuur
• Oriëntatie op de wereld en jezelf

Zo geven ze aan kinderen die dat nodig hebben extra leer- en ontwikkelingskansen. Hierdoor krijgen ze meer zelfvertrouwen, zicht op waar ze goed in zijn en ontwikkelen ze sociale vaardigheden.

De kinderen maken kennis met activiteiten waar ze van thuis uit niet mee in aanraking komen. Kortom:  ze kunnen meedoen en vooruitkomen onder begeleiding van een pedagogische begeleider en experts van buitenaf.

En de komende zes weken mag ik weer één van de experts zijn voor meisjes uit de groep 7 of 8.

Samen gaan we aan de slag met haren stylen, krullen, verzorgen en make up. Dat op zich is natuurlijk al heerlijk om te doen! Het is fijn om even de tijd te nemen voor jezelf. Maar we zien dat er veel meer gebeurd. Dat het een positieve activiteit is om een uurtje in de spiegel te kijken. Het benoemen van de mooie dingen van jezelf heeft een goede invloed hebben op je zelfbeeld en je zelfvertrouwen. 

Het is voor kinderen belangrijk te erkennen dat ze op hun unieke manier al mooi zijn van binnen en van buiten en dat je altijd kunt groeien en nog mooier kunt worden.

Juist door hiermee samen bezig te zijn maakt het het praten over allerlei onderwerpen veel makkelijker. Onderwerpen zoals persoonlijke hygiëne, menstruatie, sociale vaardigheden en de overstap naar het middelbaar onderwijs. Vooral als deze onderwerpen ook wat beladen zijn of spanning opleveren. Iedereen krijgt de ruimte om vanuit zichzelf te delen wat ze wil.

Het helpt kinderen zeker ook zichzelf open te stellen en anderen beter te leren kennen.

Voor mij is het elke keer weer een cadeautje om hieraan te kunnen bijdragen.

4 januari 2024                                                                                                                                                                               "  As ge nie" 

"As ge nie...
Dan worde vandaag vijftig
En we zingen een liedje vur jou"🎉🎈
(Gerard van Maasakkers)

Vandaag is een dag om te herinneren en terug te kijken. De afgelopen jaren heb ik een dagboek bijgehouden over het rouwproces van onze dochter Puck.
Net zeven jaar toen haar vader stierf en nu zeventien.

Wat ik, als moeder begon was een document van verwerken, 'van je af schrijven' en natuurlijk voor haar om later terug te kunnen lezen. Daarna werd dit ook een document van observeren, reflecteren, handelen en vooral ook naar mezelf kunnen kijken. Welke hulp heeft zij hierbij nodig en wie kan haar dit bieden? Ik hoefde het niet alleen te doen. Deze zoektocht heb ik ook opgeschreven.

Vrijwel meteen vanaf de dag dat hij overleed op 3 maart 2014 ben ik begonnen met schrijven. Want met zijn overlijden kwamen verdriet, zorgen en angsten.

Samen hebben we diepe, donkere momenten gekend waarin we ons alleen maar aan elkaar vast konden houden om niet te verdrinken. Regelmatig zag ik haar kopje onder gaan. En ik kon het alleen maar laten gebeuren. Want een kind rouwt in fasen van ups en downs, ook zij moeten door de rouw heen het verdriet omarmen. Alleen zó kun je verwerken.
De enorme verantwoordelijkheid die je voelt voor een kind dat rouwt is met momenten overweldigend. Het slaat je keihard onderuit.Voor een moeder is dat héél moeilijk. Je wilt helpen, oplossen en wegnemen. Maar aan het einde van de dag kun je er alleen maar voor haar zijn en haar vasthouden.

En nu, tien jaar later, ben ik trots.
Trots op haar...
Trots op ons...
Trots op waar we staan...
Trots op het feit dat de rouw niet minder is geworden, maar dat we de wereld om de rouw heen steeds een beetje groter hebben kunnen maken. En daarbij een hele dikke DANK JE WEL aan alle mensen die hier de afgelopen tien jaar aan hebben bijgedragen. Zonder jullie (Hans, Christel, Plony, Linda, Marjolein, Edwin en Patricia) was ons dit niet gelukt!🙏
Trots omdat we weten dat daarboven iemand op de eerste rij zit van háár levenspodium en met volle teugen geniet.
Proficiat daarboven 🌟

12 december 2023                                                                                                   Kerstboom versieren is verhalen vertellen.

Het opzetten van de kerstboom brengt ieder jaar zoveel mooie herinneringen met zich mee.
Elk ornament heeft zijn eigen verhaal en betekenis.
Ik koester de "coronakerstman" die maakte dat we beseften hoe waardevol het samenzijn is en hoezeer dat gemist werd.

Het "elfje met de viool" herinnert me aan een romantische date op de kerstmarkt in Keulen. Ieder jaar vliegt ze rond op een plekje hoog bovenin de boom.

De schaats als "goedmaak cadeautje" en
de föhn die ik van Puck kreeg toen ik net was gestart met SpiegeltjeaandeWand.com.

Er zijn ook ornamenten die al meer dan 30 jaar in de boom hangen. Zoals de gouden jurk. Maar ook herinneringen aan papa Huub, die er ieder jaar een sport van maakte om "zijn" trompet een ereplekje als piek bovenin de boom te geven.
En dan zijn er nog de cadeautjes die we krijgen van lieve familieleden, zoals de gouden giraffe.
Omdat zíj weten dat er nog nooit één bal in onze boom heeft gehangen.

Ik vind het mooi dat ik ieder jaar deze verhalen aan Puck kan vertellen tijdens het versieren van de boom. Het is ook echt iets van ons tweeën. We genieten samen van het ophalen van al deze herinneringen.

En het bijzondere is dat Puck elk jaar weer nieuwe herinneringen toevoegt aan de collectie. Het is zó waardevol om deze traditie samen te delen en steeds bijzondere momenten te creëren.

BLOG

5 december 2023                                                                                                                                                                       Sinterklaas

1 November 2023                                                                                                              "Met traantjes in de kappersstoel"

Gisteren kreeg ik een bijzonder verzoek van een juf. Een meisje in haar klas had in de zomervakantie, door toedoen van haar kleine broertje, slijm in haar haar gekregen. Haar prachtige lange haren zaten daardoor al weken in een harde knot van haar en slijm en er was niks mee te beginnen. Haar mama had zelf al  geprobeerd, maar het haar bleef vastgedraaid in die knot. Of ik er iets aan wilde doen én als het niet lukte, mocht de schaar erin. 
Vandaag was ze bij mij samen met de juf. En we vonden het alle drie een beetje spannend. Eerst hebben we samen wat gekletst en heb ik haar gevraagd wat er allemaal geprobeerd was en dat ik het slijm eruit moest knippen als het mij ook niet lukte. Dat snapte ze en ze hoopte heel erg dat het tot aan haar schouders zou overblijven.
We zijn naar de wasbak gegaan en na liters, conditioner, cola en azijn werd het duidelijk dat het haar compleet in elkaar gedraaid zat rondom de klei. Er moest geknipt gaan worden. En dat vond ik spannend! Ik vertelde haar dat het veel korter ging worden dan we dachten. Toen ik de slijm-haarknopen eruit had geknipt en ze op de stoel voor de spiegel zat hield ze haar hoofd naar beneden en durfde ze niet naar zichzelf in de spiegel te kijken. Pffff...Ik had er een knoop van in mijn maag. Onder de kapmantel in ieder handje een zakdoekje dat regelmatig even over haar ogen ging.
Ik voelde haar verdriet en teleurstelling. De juf en ik hebben heel vaak benoemd dat ze nog steeds superknap is, maar zij zag dat even niet door al haar emotie. Zoals altijd mocht ook zij iets uit de cadeautjesmand kiezen. Ze kon niet beslissen tussen 2 cadeautjes, dus ik zei: "Neem ze allebei maar mee. Je hebt het zó goed gedaan".
Weet je wat ze toen zei? "Dan geef ik er eentje aan mijn broertje".
Lief meisje, ik voelde je verdriet maar hoop dat je héél snel weer blij naar jezelf in de spiegel kijkt.🪞